Бев родено помеѓу овците. Бев слично на овците па сите мислеа дека сум овца. Пасев трева на пасиштата на зелените пасишта на овците, пиев од нивната вода. Најпрво и јас мислев дека сум овца, иста како сите други овци. Но, како растев сфакав дека не сум како нив. Едно нешто што почна да ме прави различен од овците е што храната нивна не ми беше доволна. Ја јадев нивната храна, но често ќе се оделев од стадото ќе отидев при трпезата на Пастирот и ќе чекав да ми даде некоја трошка од Неговата храна.
Пастирот ме гледаше внимателно, Неговата мудрост беше голема и знаеше што сакам, па ќе ми се насмееше мило и ќе ја испружеше Својата рака и ќе ми подадеше парче леб и ќе чекаше да го изедам од Неговата рака. Така, Пастирот знаеше дека јас не сум овца, па ме хранеше со посебна храна и се однесуваше посебно со мене, поинаку откако со овците. Некогаш не сфаќав зошто се однесува онака како што се однесува со мене – беше толку полн со љубов кон мене, ме сакаше и се грижеше за мене со љубов, но некогаш мислев дека е престрог со мене, дури и дека е груб, но подоцна сфатив дека е тоа пак од љубов кон мене, но и кон Неговите овци, зашто ме тренираше и обучуваше како да се грижам за Неговото стадо.
Второ нешто, што ме правеше поинакво од овците, што ми укажа дека не сум овца е тоа што, секогаш другите овци се собираа и криеа во стадото, а јас ќе застанев на крајот од стадото и ќе гледав во околината, се грижев за нивната сигурност, се грижев да не се појави некое крволочно животно кое може да ги повреди и убие. И штом ќе забележев и од далеку некоја опасност за стадото на Мојот Пастир, на Мојот Господар јас ќе почнев да викам кон Него за да ги заштити.
Третото нешто, по што знаев дека иако личам на овца и сум родено меѓу овците сепак не сум овца е тоа што сите блееја, а јас лаев.
Пастирот мој е најдобриот Пастир, Тој е Пастирот над пастирите. Тој еден ден ми рече: "мило мое кутре, веќе си големо и и онака ти се грижеш за моето стадо, јас сметам дека си доволно подготвено да се грижиш за ова стадо. Знам дека ова е едно од помалечките стада. Ти си подготвено да се грижиш и за поголемо стадо, но ова е едно од моите најтврдоглави стада. Затоа знам дека ќе имаш многу одговорност како за многу поголемо стадо." Му верував на мојот Господар,многу му верував, но тогаш си помислив "Ова е малечко стадо лесно ќе се справам со него." Но, јас погрешив, Господарот мој беше во право, како и секогаш, зашто Тој ги знае сите свои овци најдобро.
Навистина ова беше тешко стадо, тврдоглаво, како што ме опомена и Пастирот.
Со голема љубов се грижев за моето стадо, не зашто ми беше обврска, но зашто го сакав, зашто бев родено меѓу ова стадо, зашто пораснав во ова стадо, зашто беа моите сакани овци. Ги сакав толку многу, секоја од нив ми беше важна. Бдеев над секоја една овчичка и нејзината душа. Кога ги гледав кога мирно пасат уживав во таа глетка, но со едно око ги гледав, а со другото внимавав некој да не го вознимири нивниот мир. Никогаш не гледав на себе. Не ми беше важно што не спиев ниту дење, а многу често и ноќе внимавајќи на безбедноста на моето драгао стадо. Бев срекно куче, верно на својот Пастир. Најважно ми беше моите овци да се сигурни, а Мојот Господар задоволен.
Понекоаш некоја овца знаеше да се одалечи од стадото, ќе се одлуташе мислејќи дека ќе најде подобра трева од онаа каде што ќе и однесев целото стадо да пасе, без да свати дека се става во опасност самата себе во опасност, стануваше лесен плен на “непријателот”. Тоаш ќе отрчев до неа и со лаеш ќе ја вратев во стадото. А таа наместо да е благодарна што сум ја вратило во стадото и спасило од потенцијална опасност, ќе ми се муртеше и лутеше, почнуваше да ме смета за свој непријател. Некогаш некоја толку ќе беше тврдолава и ќе се вплеткаше во некоја грмушка, што ни јас не можев само да ја извадам, па ќе морав да викам по Господарот за помош да помогне да биде отплеткана од грмушката. И пак не ќе беше задоволна овцата од мене и ќе се жалеше на мене, дури и на Господарот ќе кажеше дека не сум добро овчарско куче, дека сакаат друго.
Понекоаш, овците, ќе ги гледаа кучињата од другите стада на Господарот и слушав како шепкаа:”А, а,а... тоа стадо има подобро куче.Го сакаме него, сакаме тоа да не води на пасишта.” Но и не само тоа, но неколку пати дојдоа и волци кои се преправаа дека се кучиња на пастирот, а моите овци ми го свртуваа грбот и трчаа по нив, им се восхитуваа на нив и ги фалеа, уште знаеа да кажат:”Нашето куче не е така убаво, и привлечно како вас, бидете ни вие наши кучиња.” А волците лукаво и се смееја и им велеа:”O, вашето куче не е добро куче, Господарот ќе го казни за тоа. Но, ако сакате ние можеме да ве водиме.” Тогаш Господарот ќе викнеше: ”Волци, волци.” И ќе им потврдеше и на овците дека се во опасност, а јас ќе бев охрабрено од зборот на Господарот и ќе ги истерав волците.
Такви беа моите овци, непослушни, тврдоглави и неблагодарни и тоа предизвикуватше голема болка во моето срце. Секогаш нив ги ставав на второ место во мојот живот, веднаш по Господарот мој, јас и се мое не бев важно за само себе. Се грижев за нив и нивниот живот, се друго оставав за нив. Ги љубам толку многу, а тие толку многу ме повредуваа и не ценеа се што правев за нив. По некокогаш Господарот ќе донесеше по некое куче од друго стадо за помош. А тие веднаш ќе го слушаа него, тоа ќе станеше она што можеше да им каже што да прават и тие го слушаа. Си мислеа дека многу си грижи за нив, а не и ни познаваше, не им и знаеше ни имињата, не знаеше ништо за нив, ни кои се нивните болки ни кои се нивните радости – тоа беше само гост, а тие мислеа дека тоа им мисле подобро од мене. Но, колку и да боли вистината, тоа не е така, зашто тие се кучиња на пастирот од други стада, тие се грижеа и љубеа своите овци.
Не можев да разберам како можеа моите овци да не сфатат колку многу ги љубам. Колку многу ми се важни. Колку многу сакам да се хранат со чиста храна и да пијат не загадена вода. Колку многу сакам да растат и да даваат плод, да се размножуваат и да се зголемува и ова стадо на Мојот Господар. А тие не. Беа себични и мисела за себе само, да се наранети и задоволни, да не се вознимирени од ништо и не мислеа дека треба да дадат нешто за Господарот, Нивниот Пастир, да бидат блаодарни што толку многу се Грижи за Нив. А тие само одеа од трлото до пасиште и пак до трло и не се грижеа за ништо.
Другите кучиња пак на мојот Пастир ме набљудуваа од далеку без да ми се доближат, без да сакаат да ме запознаат подобро и велеа:”Ова е само овца. Ова не е куче. Не е можно нашиот Пастир да го поставил за Пастирско куче на ова стадо. Види има мноу маани, не личи на куче. Ама ај ќе го оставиме, врши некаква улога
А за Господарот не беше така-ова стадо за Него беше многу важно, единствено Тој го љубеше повеќе од мене. Сакаше да е сигурно и заштитено, но и очекуваше многу плод од Него.
Никогаш не отидов да се жалам пред Мојот Господар од моето стадо. Секогаш кога ќе ме прашаше зошто сеуште не дале ни волна ни млеко, а ниту пак се размножиле, јас ќе се молев за разбирање на Господарот кон моите овци, дека била тешка година, дека се соочиле со различни напади на непријатели, дека било време низ пустини и да има трпение за нив, некои се малечки и дека набргу ќе почнат да се множат и да даваат плодови.
Но, еден ден не можев веќе. Овците се однесуваа така со мене, а кучињата онака како што реков и претходно и му реков на мојот Господар:”Не можам повеќе Господаре, не можам уморно сум, заминувам и заминав од своето стадо.” Ова беше најтешката одлука за мене, најтешката и најболната. Се скршив сосема. Плачев целиот тој ден. Ги љубев толку многу моите овци. Постојано мислев на нив, што ќе се случи со нив, кое куче ќе ги води кон пасиштата, кој ќе ги чува од волци. Но, си реков: “Мораш да научичиш да живееш без нив. Остави ги тоа се овци на Пастирот, тоа не се твои овци, Тој ќе се грижи за нив. Тие можат без тебе, ти си само Пастирското куче кое му служеше на Својот пастир.” Но, како ќе живеам без она што правев цело време во мојот живот? Како да престанам да се грижам за нив и да бидам без нив? Како да престанам да бидам она што сум? Не знам, но коцката веќе е фрлена и таа се врти...
E.Z.A.
